ผมเรียนมหาวิทยาลัยไม่จบ พ่อแม่ก็เลยจัดการหาภรรยาให้
เมื่อได้แต่งงานกันแล้ว เขาก็ได้ทำการสมัครสอบเป็นครูสอนหนังสือในโรงเรียนประถมใกล้บ้านแห่งหนึ่ง เพราะเขานั้นไม่มีประสบการณ์ในการสอนเลย สอนได้ไม่ถึงอาทิตย์เขาก็โดนโห่ไล่จากนักเรียน
เมื่อกลับถึงบ้าน ภรรยาปลอบใจเขาว่า
“แม้เราจะมีภูมิความรู้อยู่เต็มท้อง บางคนเอาออกเป็น บางคนเอาออกไม่เป็น อย่าได้โศกเศร้าเสียใจให้มากไป อาจจะมีงานที่เหมาะสมกว่านี้รอคุณอยู่”
ต่อมาเขาก็ไปทำงานรับจ้าง ก็ถูกเถ้าแก่ไล่กลับบ้าน เพราะเขาทำอะไรช้ายืดยาด
ครั้งนี้ภรรยาของเขาปลอบใจเขาว่า
“คนเรามือไม้ช้าเร็วต่างกัน คนอื่นเขาทำมาเป็นสิบๆ ปี คุณเรียนหนังสือมาตลอด จะให้ทำเร็วเหมือนคนอื่นได้ยังไง!”
เขาไปทำงานอีกหลายอย่าง แต่ผลลัพธ์ก็ไม่ต่างกัน มักจะเลิกล้มกลางคันอยู่เสมอ
ทุกครั้งที่เป็นเช่นนี้ ภรรยาก็จะคอยปลอบใจไม่เคยตำหนิหรือว่ากล่าวอะไรไลย
พอเขาอายุได้ 30 ปีกว่าๆ ด้วยความสามารถด้านภาษา เขาเลยสมัครเป็นครูผู้ช่วยในโรงเรียนโสตศึกษา ต่อมาเมื่อมีประสบการณ์การสอน เขาก็ออกมาเปิดโรงเรียนโสตศึกษาของตัวเอง
จากนั้นเขาก็ได้เปิดร้านขายผลิตภัณฑ์จากผู้พิการหลายแห่งในเมืองต่างๆ จากชายผู้ไม่ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน ตอนนี้เขากลายเป็นเศรษฐีย่อมๆ เสียแล้ว
อยู่มาวันหนึ่ง เขาได้ถามภรรยาของเขาว่า
“แม้แต่ตัวผมยังรู้สึกอับจนไร้หนทาง เพราะอะไรคุณจึงมั่นใจในตัวผม!”
ภรรยาของเขาตอบว่า
“ดินดี แต่หากไม่เหมาะกับการปลูกข้าวบาร์เลย์ ก็ลองปลูกถั่ว
หากไม่เหมาะกับการปลูกถั่ว ก็ลองปลูกแตง
หากไม่เหมาะกับการปลูกแตง ก็ลองปลูกดอกไม้ฯ
จะต้องมีเมล็ดพันธุ์อย่างหนึ่งที่เหมาะกับดินชนิดนี้ เมื่อได้เมล็ดพันธุ์ที่เหมาะ
กับดิน มันก็ย่อมเจริญงอกงามได้ผลเก็บเกี่ยวเต็มที่ ”
เมื่อฟังภรรยาพูดจบ เขาถึงกับหลั่งน้ำตา
“ขอบคุณความรักความอดทนและความเชื่อมั่นที่คุณมีต่อผม
คุณคือเมล็ดพันธุ์ที่ทรงพลังแข็งแกร่งและทรหดอดทนมาก ”
โลกใบนี้ ไม่มีใครที่ไร้ประโยชน์ เพียงแต่มันผิดที่ผิดทางก็เท่านั้น
คนที่ไม่รู้จักถนอมรักษา ต่อให้อยู่บนภูเขาเงิน ภูเขาทอง เขาก็ไม่มีความสุข
คนที่ไม่รู้จักให้อภัยใจกว้าง ต่อให้ผูกมิตรสหายไว้มากมายสุดท้ายก็หลีกลี้หนีหาย
คนที่ไม่รู้จักสำนึกบุญคุณ ต่อให้เก่งยอดเยี่ยมมากความสามารถอย่างไร
ก็ยากที่จะประสบความสำเร็จ
คนที่ไม่รู้จักลงมือกระทำ ต่อให้ฉลาดปราดเปรื่องอย่างไรความฝันก็ไม่อาจสำเร็จเป็นจริงได้
คนที่ไม่รู้จักให้ความร่วมมือ ต่อให้สู้จนสุดชีวิตก็ยากที่จะสำเร็จสู่ความยิ่งใหญ่ได้
คนที่ไม่รู้จักเก็บออม ต่อให้มีเงินทองมากมายก็ไม่อาจเป็นเศรษฐีได้
คนที่ไม่รู้จักพอ ต่อให้ร่ำรวยปานใดก็ยากที่จะมีความผาสุก
คนที่ไม่รู้จักดูแลร่างกาย ต่อให้มียาดีมากมายก็ยากอายุยืนได้
และที่สำคัญ….
อย่ากลัวว่าเรียนยาก ที่กลัวคือไม่อยากเรียน
อย่ากลัวสายตาของคนอื่น ที่กลัวคือตัวเองไม่รักดี
อย่ากลัวไม่มีเงิน ที่กลัวคือมีแล้วไม่รู้จักใช้ กลายเป็นทาสของเงินต่างหาก
“จงใช้สตางค์อย่างมีสติ อย่าสิ้นสติเพราะสตางค์!”
ขอขอบคุณ : เรื่องราวสอนใจกรุ๊ปไลน์
